Skip to main content

Mijn dochter troost haar grootste pestkop op het schoolplein. Ik twijfel of ik de opvoeding goed aanpak. Haar coach zegt: ‘Ieder mens heeft recht op een paar uur therapie vanwege z’n ouders’. Mijn ouders lenen me een elektrisch straalkacheltje vanwege de hoge gasprijzen. Hun buurvrouw houdt de gordijnen gesloten op zonnige dagen omdat haar grijze leren bank anders van kleur zou kunnen verschieten. Mijn Syrische vriendin appt over de zoveelste geldinzamel-actie voor vage bekenden in Syrië. Dit keer zeg ik nee, ondanks mijn spaarrekening. Mijn Italiaanse kamergenoot heeft eindelijk genoeg gespaard en nagedacht om een tatoeage op haar ribben te laten zetten. Mijn Spaanse collega gaat voor een weekend naar Stockholm, alleen een kleine rugzak mee als bagage. De beste vriend van mijn man appt dat hij zojuist de vierde berg van meer dan vijfduizend meter heeft bedwongen in Nepal. Mijn man fladdert door het leven als de citroenvlinders in onze tuin, nadat hij een jaar lang afzag met angst. Deze week kwam de brief dat de provincie zijn corona-verliezen compenseert, financieel althans. Een vriend uit Delft kruipt voorzichtig uit zijn corona-cocon. Een vriendin in Geleen is bang om alleen te zijn. Een vriendin in Berg en Terblijt ervaart voor het eerst wat alleen zijn betekent. Een vriendin in Maastricht is bang voor de afwijking op haar alvleesklier die per toeval werd ontdekt. Mijn zoon vraagt zijn vader hem te helpen bij het afscheren van zijn snor, voor het eerst. Mijn 77-jarige schrijfvriendin heeft haar gsm in een boodschappenkarretje vergeten, voor het laatst.

Mijn oudste vriendin appt hartjes en pianovorderingen op Einaudi. Mijn jongste vriendin worstelt met haar relatie, terwijl ze in gedachten al het eerste rompertje aan het kopen was. Een pimpelmezenstel heeft ons huisje op de wilg gekozen voor deze lente. Ik maak pistache-cranberry-rotsjes om af te vallen. Mijn enkel is na een half jaar nog niet gewend aan de titanium hulptroepen. In oktober mag ik terug naar de plek waar ik hem brak, samen met mijn vriendin die me een jaar eerder in een streep naar huis reed.
Soms moet een cirkel rond gemaakt worden om een punt te kunnen zetten. Soms denk ik: wat gebeurt er veel. Soms mooi, soms verdrietig, soms heftig, soms bedreigend. ‘Dit is het leven’, zegt mijn oudste vriendin. Het of de? Terwijl ik me groen heb geërgerd aan de tv-reclame die ‘Leef hoe jij de leven leeft’, gebruikt alsof het correct Nederlands is, begint het als kloppend te voelen. Zeker nadat ik S10 weer heb horen zingen bij Mathijs. Dit is de leven. Het leven. Een leven. In veelvoud. En hoewel het vooral ’s nachts soms te veel is, geniet ik ervan.