Er zaten gaatjes in de blaadjes van de pas gekochte basilicumplant. Een lichtgroene rups smikkelde zich een weg door het paradijs. ‘Hoera, een huisdier!’, riep mijn dochter en stopte hem in het ronde plastic potje met vergrootglas bovenop, dat ze pas geleden had gekregen. Zo kon ze hem goed bestuderen en vooral gevangen houden. Alle blaadjes van de plant die aangevreten waren, kreeg hij erbij en we doopten hem ‘Henkie’. Op de een of andere manier vind ik niet-aaibare dieren altijd minder eng als ze een gewone-mensen-naam hebben. Richard, Pieter, Henkie…
De volgende ochtend zaten er alweer gaten in de blaadjes van de basilicumplant. Er bleek nog een Henkie in te wonen. Vanaf dat moment moesten ‘de Henkies’ het potje en de aandacht delen. Ze bleken ware rupsjes nooitgenoeg. En ‘what goes in, must come out’, dus ze produceerden iedere dag vele zwarte balletjes poep. Razend interessant natuurlijk voor een zevenjarige. Als de blaadjes op waren, op de nervenstructuur na, en de zwarte balletjes de bodem bijna bedekten, moesten ze verschoond worden. Met dezelfde onverschrokkenheid waarmee de dochter wormen, sprinkhanen en andere engerds oppakt, nam ze de Henkies uit het potje. Met een lading nieuwe basilicumblaadjes konden ze er weer tegenaan… een dag.
Na een paar dagen was de ene Henkie een stuk groter dan de andere. En nog een dag of wat later was de kleinste Henkie zelfs helemaal verdwenen. De dochter had het potje steeds goed dichtgedaan, net als Youp met zijn konijn rond Kerstmis. De enige logische conclusie aldus: Henkie 1 was opgegeten door Henkie 2. Het leven is hard.
Het internet leerde in de tussentijd dat de lichtgroene rups met een voorliefde voor basilicum uiteindelijk zou transformeren in en perzikkruiduil. Oftewel: een mot. Voor mij was Henkie vanaf toen alweer wat minder schattig. Vanochtend kwam de dochter met het potje aangelopen. “Er is iets raars gebeurd met Henkie.” Tussen twee basilicumblaadjes zat een witpluizige substantie en Henkie zelf was nergens te bekennen. “Hij is in transitie”, zei ik en ik legde uit dat het nu misschien toch een goed moment was om Henkie buiten ergens uit te zetten. Want een mot in een pot, dat leek me geen houdbare situatie. Gelukkig was ze het daarmee eens. De transitie zet zich vanaf vandaag voort in onze tuin. “En als ‘ie uitkomt en naar binnen vliegt, slaan we hem dood”, zei mijn zoon droog. Grote kans… Het leven is hard.
